Is er niemand?

Elke week ontmoet ik mensen uit allerlei bedrijven in ons land. Sommige verhalen of opmerkingen blijven bij mij hangen omdat het me raakt of ontroert.

Dit keer is het omdat het me ervan bewust maakt dat we, zonder dat we het willen, dingen kunnen zeggen die de ander pijn doen. In een organisatie waar circa 100 mensen werken die veel projecten buitenshuis doen, is er de binnendienst die altijd op kantoor aanwezig is. Ze horen erbij als een vaststaand gegeven. Menigmaal komt er een van de projectleiders op kantoor die dan zegt: “Is er niemand vandaag?”

Een onbewuste opmerking met een zeker niet verkeerde intentie. Een van de mensen van de binnendienst was deze week bij mij en vertelde me hoe pijnlijk zo’n opmerking voor haar is. Ze weet zich gewaardeerd door iedereen in de organisatie. Sterker nog ze weet dat ze het fundament is waarop de organisatie is gebouwd. Toch treft de opmerking haar. Ben ik toch niet van belang? Is mijn werk niet belangrijk omdat ik geen projecten doe?

Natuurlijk is dit een raakpunt van haar. En daardoor kunnen we in de coaching een stukje heling doen. Maar er is ook een andere kant. Dat van de anderen, die ik bij deze uitnodig om meer bewust te worden van wat je zegt als je je kantoor binnen komt.

Ik ben er nog meer bewust van geworden hoe belangrijk ooghoogte is als uitgangspunt van samenwerken. Gelijkwaardigheid als mens, ook al heb je niet dezelfde functie of positie in de organisatie.

Herken je jezelf in dit verhaal?

Laat het me weten, ik ben benieuwd of dit in andere organisaties ook herkenbaar is.

May Ing Tan