Mijn overgave aan de creatieve leegte
Als er iets is, wat ik geleerd heb tijdens mijn opleidingsjaren Essentiecoaching, is het leren vertrouwen op de creatieve leegte. En juist dat vertrouwen geeft mij nu de ruimte om een pauze te nemen in mijn werk en niet bang te zijn voor de stilte.
Ik zie mezelf nog zitten, het eerste weekend: vol verlangen naar… Naar overgave? Naar eenwording? Naar verlossing? In ieder geval naar een heil dat over mij zou komen en er voor zou zorgen dat ik eindelijk alles helemaal ging begrijpen. Hoe de wereld in elkaar zat, hoe ik daarin mijn weg het beste kon vinden en hoe ik verlossing kon vinden van de spanning en het verdriet dat ik voelde. Over wat wist ik niet eens precies. Wel, dat ik het graag wilde begrijpen. Als ik maar eenmaal wist hoe het werkte, dan zou alles goedkomen.
En terwijl ik steeds beter begreep waar het allemaal om te doen was (voorwaartse horizontale lijn – contact met anderen, verticale lijn – verbinding tussen hemel en aarde, zijwaartse horizontale lijn – balans mannelijke en vrouwelijke energie) voelde ik de spanning opbouwen. Ik begreep het allemaal perfect, het klonk logisch en aanlokkelijk. Ja, hier had ik wat aan en ik kon er zeker mee uit de voeten! Waarom had ik dan zo’n onbedaarlijke behoefte om te huilen? Waarom lukte het me echt niet meer om mijn tranen te bedwingen? Als ik nu mijn verdriet de vrije loop liet, zou het nooit meer goed komen, dacht ik. Ik zou in een peilloos diepe put belanden, ergens ver weg in de aarde en ….dus de controle verliezen en misschien wel verdwijnen. Dat wilde ik ten koste van alles voorkomen. Maar het lukte niet. Ik kon de stroom niet meer tegen houden.
Ik kon niets anders meer dan me overgeven. Aan de warme aandacht die op mij gericht was. Aan het vertrouwen dat ik voelde: dat ik gedragen werd, dat ik wel eindeloos diep zakte in een bodemloze put, maar dat ik ook gedragen werd. En terwijl ik huilde en mijn gevoel toeliet begon ik me langzaamaan steeds veiliger te voelen. Er was een peilloos verdriet en er was geborgenheid. Niet alleen van de liefdevolle armen om me heen en de geruststellende woorden van de begeleider, maar ook van ….de leegte zelf.
Langzaam werd het stil. Ik was in een diepe put gevallen, maar niet op de bodem geknald. Ik had een zacht landing gemaakt op een lege stille plek. Door me gewonnen te geven. Het bleef er heel lang stil en ik werd langzaam rustig. Het was niet donker om me heen, zoals ik had verwacht, maar juist heel erg ruim en licht. Voorzichtig deed ik mijn ogen open en ik lachte een beetje schaapachtig. Ik begon me langzaam te bewegen, om me heen te kijken en een steeds grotere grijns op mijn gezicht te krijgen. Moet je mij nou zien, in deze ruimte met allemaal mensen om me heen die ik nog maar een paar dagen ken. Ineens vind ik het ontzettend grappig en begin hardop te lachen. Wat een opluchting. Nu wil ik opstaan en het allerliefst dansen. Wat een energie ineens!
Mijn eerste ontmoeting met de creatieve leegte heeft grote indruk gemaakt. Het niemandsland, de ruimte, de landing na het loslaten. En de eerste sprankeling van leven die na verloop van tijd vanzelf weer opborrelt. Van inspiratie. En de creativiteit die dan losbarst.
Daarna heb ik het nog regelmatig mogen ervaren. Niet alleen na uitbarstingen van verdriet of wanhoop. Maar ook op andere momenten. De ervaring dat alle afleidende handelingen en gedachten wegvallen, zoals tijdens lange wandelingen in de natuur, als ik me durf over te geven aan het niets. Aan die leegte. En die niet snel probeer te vullen met nieuwe impulsen Maar me gewoon laat zakken in de stilte. Gevoelens die boven komen niet onderdruk, maar laat komen. Vertrouwend dat de leegte op de bodem van de put uiteindelijk ruim en licht blijkt te zijn. En dat pure inspiratie en creatiekracht zich dan vanzelf weer aandienen.
Marjolein Nagel is interim en verandermanager. Zij rondde in 2017 de driejarige opleiding Essentiecoaching af. Momenteel maakt zij tijd vrij voor www.rondde60.nl, een verslag van haar onderzoek naar een betekenisvolle invulling van de derde levensfase.
